Rozdział 1

          Oktawia zamachnęła się mieczem. Kamienny posąg Hery oberwał, lecz nie miał ani śladu po uderzeniu. Oktawia, jakby zezłoszczona tym, uniosła miecz i po raz drugi zamachnęła się. Znowu nic. Odgarnęła blond włosy z twarzy i zaatakowała trzeci raz, tym razem z obrotu. Kiedy to nic nie dało, uniosła miecz, przygotowując się do kolejnego zamachnięcia.

           — Wyżywanie się na posągu bogini nic ci nie da — rozległ się męski głos. 

          Oktawia opuściła miecz i obróciła się. Przed nią stał czterdziestoletni mężczyzna o szarych oczach i czarnych włosach. Miał ciemniejszą karnację i był bardzo umięśniony. Stał oparty o drzewo, ręce miał założone na piersi. Ubrany był w luźną koszulkę i jeansy. 

          — Na pewno? Spróbuję jeszcze raz! — Oktawia, próbując naśladować szybkość pioruna, uderzyła jeszcze raz w posąg. Zgodnie z przewidywaniami mężczyzny, nic się nie stało. 

          — Odłóż miecz, Oktawio. — Dziewczyna jeszcze raz uderzyła w posąg. — Oktawia! 

          Rzuciła miecz na trawę. 

          — Należy jej się, tato — powiedziała, mając na myśli Herę. – Za to, co zrobiła...

          — Zamilcz, Oktawio — przerwał jej mężczyzna. – Nawet jeśli należy jej się, uważaj na słowa. Bogowie mogą cię za to pokarać, a ostatnie czego potrzebujesz, to wrogów wśród nieśmiertelnych. 

          Oktawia przeczesała ręką włosy, po czym schyliła się i podniosła miecz. Czuła się okropnie. Mężczyzna miał rację. Nie potrzebowała wrogów wśród bogów. Wystarczyło, że Hera nienawidziła ją, zresztą z wzajemnością. Po tym co się wydarzyło... Nie wracaj do tego, nakazała samej sobie dziewczyna. Wystarczy bólu i wściekłości na dzisiaj. 

          Schowała miecz do pochwy i ruszyła do domu. 

          Był maj. Drzewa, rozsadzone po całym ogrodzie, kwitły, podobnie jak kwiaty. W powietrzu można było czuć zapach nadchodzącego dużymi krokami lata. Mała góra, na której mieszkała Oktawia, prezentowała się pięknie pod względem ogrodu. Kolorowo, przyjemnie. Na każdym kroku drzewa, gdzieniegdzie posągi bogów. I dużo kwiatów. 

          Gorzej było z budynkiem. Sprawiał, że górka przestawała być taka piękna. Mały, średniowieczny zamek, obskurny, a przynajmniej z zewnątrz. W środku było inaczej. Było przytulnie, a Oktawia czuła się w nim doskonale. Przeważały w nim czerwień oraz brąz. Antyczne meble sprawiały, że blondynka zupełnie czuła się, jakby żyła w innej epoce. 

          Mężczyzna ruszył za córką. W rzeczywistości nie byli bliską rodziną. Lata temu Oktawia została oddana do adopcji, a on, z woli bogów, przygarnął ją. Był dla niej jak ojciec; poświęcał jej swój czas, uczył różnych rzeczy, odpędzał od niej chłopaków, gdy jakiś się zakręcił wokół Oktawii. I, co najważniejsze, nauczył ją walczyć oraz posługiwać się mieczem. Był przy dziewczynie zawsze, kiedy go potrzebowała.

          Weszli do zamku. Oktawia od razu ruszyła do kuchni, nie przejmując się tym, że powinna była najpierw odłożyć miecz. Jej ojciec zawsze pilnował ją z tym, ale odkąd wróciła osiem miesięcy temu do domu, pozwalał jej na więcej. Dziewczyna była pewna, że to przez to, co Hera zgotowała jej.  

          Weszła do dużej kuchni, a jej ręka od razu sięgnęła po miecz. Wyciągnęła go, i z szybko bijącym sercem, uniosła przed siebie, bezmyślnie. 

          Stół, na którym przygotowywali jedzenie, stał na środku. Na wprost Oktawii była lodówka, blat z szafkami, zlewozmywak i kuchenka. Po lewej stronie dziewczyny było wejście do jadalni, a po prawej okna. Wszystko było w porządku, gdyby nie to, że przy stole siedziała kobieta o długich, brązowych włosach i złotej, prostej sukni. 

          — Hera — warknęła Oktawia. 

          — Co tak długo? — zapytała z uśmiechem bogini.

          Oktawia cudem powstrzymała się od skoczenia na nią i zaatakowania jej tak, jak przed chwilą raz po razie cięła jej pomnik. Czuła w sobie nienawiść i złość. Miała problem z opanowaniem ich.

          — Odłóż miecz, Oktawio — rozległ się cichy, męski głos.

          Dziewczyna nie słyszała, kiedy jej ojciec wszedł do kuchni. Przez chwilę się wahała, lecz ostatecznie opuściła rękę z mieczem. Nie odłożyła go do pochwy. W razie czego była gotowa do obrony.

          — Malcolmie — powiedziała przymilnym głosem Hera. – Dobrze cię widzieć.

          — Daruj sobie – warknęła Oktawia.

          — Czego tutaj szukasz, Hero? Wiesz, że nie jesteś mile widziana w naszym domu. 

          Hera wstała i wygładziła suknię. Wyglądała tak, jakby przyszła poplotkować. Uśmiech, który gościł na jej twarzy, sprawiał, że nie tylko wyglądała pięknie, ale też sympatycznie. Niestety, pozory mylą. 

          Bogini zrobiła kilka kroków w stronę ojca i córki. Kiedy Oktawia uznała, że jest za blisko, wyciągnęła miecz przed siebie. Hera zatrzymała się.

          — Czego chcesz, Hero? — powtórzył pytanie Malcolm.

          — Aby przepowiednia sprawdziła się.

          Mężczyzna położył ręce na ramionach córki.

          — Żebyś znowu to zrobiła, Hero? Zapomnij. 

          — Nie uchronisz ją od przeznaczenia, Malcolmie! Przepowiednia musi się spełnić! – Hera spojrzała na Oktawię. – Wyrusz do Obozu Półkrwi. Chejron wszystko ci wytłumaczy. 

          — Dlaczego pofatygowałaś się tutaj, Hero? Dlaczego ty, a nie ktoś inny? Dlaczego nie pozwoliłaś, aby przeznaczenie dorwało mnie? — zapytała dziewczyna.

          — Wszystko zrozumiesz w swoim czasie.

          Hera zniknęła, zostawiając zaskoczoną oraz wciąż wściekłą dziewczynę samą z ojcem. Przez chwilę oboje milczeli. Oktawia tym, że znowu bogowie mogą się nią zabawić, głównie Hera. Że znowu ucierpi. A Malcom, że znowu będzie musiał znieść rozłąkę z córką. 

          Po pewnym czasie Oktawia odwróciła się do mężczyzny, schowała miecz do pochwy i przytuliła się do ojca. Czekały ją ciężkie dni. Znowu. Po raz kolejny, bogowie nie dali jej wyboru. Być może po raz kolejny będą chcieli zabawić się jej kosztem. Być może, jeśli jej się poszczęści, tym razem Hera zabije ją.

Witam Was wszystkich na moim nowym blogu :) Mam nadzieję, że pierwszy rozdział nie wypadł najgorzej. Zapraszam do komentowania!